We begonnen de reis met een wandeling door het dorp, dat in de vroege ochtend nog rustig was. De smalle straatjes, de typisch witte huizen en de geur van versgebakken brood uit de lokale bakkerij gaven het gevoel alsof de tijd hier is blijven stilstaan. Mario leidde me naar de chiesa di Santa Maria, een oude kerk met een rustige charme, waar hij me vertelde over de eeuwenoude tradities en verhalen die door de muren van het gebouw heen fluisterden.
Maar de echte magie begon toen we de weg naar de wijngaarden insloegen. Atzara staat bekend om zijn wijnen, en Mario Lai is er trots op dat zijn familie al generaties lang wijn verbouwt. “Onze druiven zijn onze trots,” zei hij, terwijl hij met zijn handen de lucht in gebaarde. “Ze groeien hier, in dit ruige landschap, geworteld in de geschiedenis van deze regio.”
De wijngaard lag hoog op een heuvel, met een prachtig uitzicht over de glooiende valleien. We werden begroet door de geur van rijpe druiven en de oude stenen muren van de wijnkelder, die de tijd met zich meedroegen. Mario leidde me door de rijen wijnstokken en vertelde verhalen over zijn wijn Memorias, de Sardijnse rode wijn die hier al eeuwenlang wordt geproduceerd. “De druiven zijn zo veerkrachtig als de mensen hier,” zei hij. “Ze moeten door zware tijden gaan om tot hun volle potentie te komen.”
We kwamen aan bij de oude wijnkelder van de familie Lai, een plek waar de lucht zwaar was van de geur van eiken vaten en fermenterende druiven. Mario trok een oude fles van de plank en schonk een glas in. “Dit,” zei hij met een glimlach, “is de wijn die mijn grootvader en zijn vader ook hebben gemaakt.” De eerste slok was rijk en vol, de smaken van de Sardijnse aarde en zon weerspiegelend in de diepe, complexe smaken van de wijn.
